ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ, ΚΑΠΟΙΕΣ ΔΙΚΕΣ ΚΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΑΛΗΘΕΙΑ....

«ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο» Ευαγγέλιο του Ιωάννη 1:17 Τον Μάρτιο του 2019 κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις “Εκκρεμές” το βιβλίο του δημοσιογράφου Δημήτρη Αλικάκου, με τίτλο “Λύτρωση- Περί του Αγίου Φωτός”. Πολύ σύντομα και συγκεκριμένα στις 2 Ιουλίου του ίδιου έτους, κατατέθηκαν τρεις αγωγές από Ιεράρχες του Πατριαρχείου Ιεροσολύμων, η μία μάλιστα, όπως πληροφορούμαστε, από τον ίδιο τον Πατριάρχη Θεόφιλο, ενώπιον του Πολυμελούς Πρωτοδικείου Αθηνών, κατά του συγγραφέα, κατά του εκδότη και κατά του συγγραφέα του προλόγου του βιβλίου, Σταύρου Ζουμπουλάκη, ενός από τους πλέον διακεκριμένους συγγραφείς και διανοούμενους που διαθέτει ο τόπος σήμερα. Πέραν των αγωγών είχε υποβληθεί και μήνυση, κατά του συγγραφέα, όπως είχε δημοσιευθεί στο ηλεκτρονικό μέσο εκκλησιαστικών ειδήσεων ekklisiaonline.gr Ο συγγραφέας του βιβλίου Δημήτρης Αλικάκος, με επίμοχθες έρευνες, συγκέντρωσε μαρτυρίες ανθρώπων ως προς την διαδικασία της αφής του “αγίου” φωτός και οι οποίες οδηγούν στο συμπέρασμα, (ορισμένοι από αυτούς το ομολογούν χωρίς αμφισημίες), ότι δεν πρόκειται για θαύμα.... Ο Νικηφόρος Θεοτόκης (1731-1800), Έλληνας λόγιος και Θεολόγος, Αρχιεπίσκοπος Αστραχανίου και Σταυρουπόλεως (νοτίων επαρχιών της Ρωσικής Αυτοκρατορίας), σε ερώτημα, όσον αφορά το “άγιο φως”, είχε γράψει τα εξής περισπούδαστα: «Ουκ απ΄ ουρανού κατέρχεται, ουδ΄ από του τάφου αναβλύζει, αλλ΄ ο επί την διακονίαν ταύτην ταχθείς αρχιερεύς εν τω λεγομένω εισελθών κουβουκλίω, τον πυρίτην παίων, πυρ εξάγει επάνω του ζωοδόχου τάφου, είτα εφάψας τας εν τω τάφω πρότερον τριβείσας λαμπάδας κρατών εξέρχεται και το φως μεταδίδωσιν ως ηγιασμένον τη επαφή και προσαύσει του παναγίου τάφου. Και ο μεν αγελαίος λαός εκ του τάφου το φως αναβλύσαν νομίζει, ουδείς δ΄ αυτώ τουναντίον ειπείν θαρσεί, δεινόν τι παθείν δεδιττόμενος» Ο εξαιρετικός δημοσιογράφος, ποιητής, δοκιμιογράφος Παντελής Μπουκάλας έχει γράψει το επίμετρο στο βιβλίο του Αλικάκου και σημειώνει τα εξής: “Συναρπαστική η έρευνα του Δημήτρη Αλικάκου. Οι σαφείς απαντήσεις, και απολύτως τεκμηριωμένες, που έδωσε ο ερευνητής στα κρίσιμα ερωτήματα –πότε; πού;, πώς; ποιος; γιατί;- δεν είναι κάποιες απόψεις που έρχονται να προστεθούν σε όσες υπάρχουν από παλιά. Προέκυψαν από συστηματικό και ακριβοδίκαιο έλεγχο των πραγμάτων και από τις αλλεπάλληλες επαφές του με τους πρωταγωνιστές ενός θαύματος που έχει τα γνωρίσματα του δράματος. Ο Αλικάκος δεν λειτουργεί με την έπαρση του κρημνιστή. Τιμά και σέβεται, αλλά προτιμά την πικρή αλήθεια από το γλυκό και δημοφιλέστατο ψεύδος. Καθηλωτική η έρευνά του για τον αναγνώστη, είναι ταυτόχρονα αποκαθηλωτική για τους θεράποντες του εν Ιεροσολύμοις τακτού θαύματος, οι οποίοι εννοούν την πίστη ως δεισιδαιμονία”. Ο Σταύρος Ζουμπουλάκης τελειώνει τον πρόλογο στο βιβλίο του Αλικάκου, με την εξής φράση: “Στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχουμε ανάγκη να φυσήξει ένα δροσερό αεράκι ειλικρίνειας και λογικής, που να σκορπίσει το μαύρο σύννεφο της δεισιδαιμονίας και του θρησκευτικού πρωτογονισμού”. Τελικά, ο συγγραφέας του επίμαχου βιβλίου Δημήτρης Αλικάκος, αθωώθηκε ομόφωνα από κάθε κατηγορία που είχε υποβάλλει σε βάρος του, το “πρεσβυγενές” και “παλαίφατο” Πατριαρχείο Ιεροσολύμων, μόλις πριν ελάχιστες μέρες, τον Μάρτιο του 2024! Ο Κωνσταντίνος Δ. Καλοκύρης, Βυζαντινολόγος και Αρχαιολόγος, Ομότιμος Καθηγητής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και "Άρχων Μαΐστωρ" (οφφικιάλος) του Οικουμενικού Πατριαρχείου, έχει συγγράψει ένα ενδιαφέρον βιβλίο με τίτλο, “Το αρχιτεκτονικό συγκρότημα του Ναού της Αναστάσεως Ιεροσολύμων και το θέμα του Αγίου Φωτός” (εκδόσεις University Studio Press 1999). Στο βιβλίο του ο Καλοκύρης αφιερώνει το πέμπτο κεφάλαιο “στη λαϊκή δοξασία για το Άγιο Φως” (σσ. 218 και επ.). Χωρίς αμφισημίες ο Κωνσταντίνος Καλοκύρης, με βάση στοιχεία έρευνας και παράθεσης αποσπασμάτων πηγών, αναφέρει ότι το “άγιο φως” δεν είναι προϊόν θαύματος, αλλά η αφή γίνεται με ανθρώπινη ενέργεια.... Εκτός από τον Καθηγητή Κωνσταντίνο Καλοκύρη, θέση συνηγορίας του Δημήτρη Αλικάκου και όσων αποκάλυψε για την “ιερά απάτη” της αφής του “αγίου φωτός” έχει λάβει και ο Μέγας Πρωτοπρεσβύτερος του Οικουμενικού Πατριαρχείου Γεώργιος Τσέτσης, τόσο με επιστολή του προς τον Δ. Αλικάκο, όσο και με συνεντεύξεις που παραχώρησε με άλλες αφορμές σχετικά με το θέμα αυτό (https://www.protagon.gr/epikairotita/o-megas-prwtopresvyteros-gewrgios-tsetsis-gia-to-vivlio-tou-alikakou-to-agio-fws-anavei-apo-kantili-44341814349). Επίσης ο π. Γεώργιος Τσέτσης, σε άρθρο του στην εφημερίδα “Το Βήμα” με τίτλο, “Θρύλος και πραγματικότητα για το 'Αγιον Φως” (21/04/2006), είχε δηλώσει ότι συμφωνεί με όσα διατύπωσε ο Καθηγητής Κων. Καλοκύρης, ότι δηλαδή η αφή του φωτός στο Κουβούκλιο του Παναγίου Τάφου, δεν είναι αποτέλεσμα θαύματος, αλλά φαινόμενο που προκαλείται με ανθρώπινη ενέργεια (παράθεση του άρθρου του Γεωργίου Τσέτση· https://web.archive.org/web/20090418000643/http://www.ppol.gr/fullarticle.php?id=2157). Στο Ευαγγέλιο του Ιωάννη, διασώζεται η προτροπή του ίδιου του Ιησού, που η αξία της μένει αναλλοίωτη: “γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς” (8:32). Από την άλλη, στην Πρώτη Επιστολή του Παύλου προς τον Τιμόθεο, αξίζει να προσέξουμε τα εξής: “τοὺς δὲ βεβήλους καὶ γραώδεις μύθους παραιτοῦ, γύμναζε δὲ σεαυτὸν πρὸς εὐσέβειαν” (4:7). Η γνώση της αλήθειας είναι αναμφίβολα απελευθερωτική, αυτό λέει ο Ιησούς Χριστός, όπως και η μακραίωνη κοινή πείρα, ενώ ο Απόστολος Παύλος, διαχωρίζει με σαφήνεια τους βέβηλους και “γραώδεις” μύθους, που συγκροτούν κάθε μορφής δεισιδαιμονία από την ευσέβεια, που καλλιεργείται από την πίστη. Δυστυχώς, στην Ορθόδοξη Εκκλησία, όπως και σε άλλες εκκλησίες κυρίως της Ανατολής, που υπερασπίζονται την “ιερά” παράδοση, προκειμένου να χειραγωγείται ο αμαθής θεολογικά “χύδην όχλος” του ποιμνίου, είναι ανεκτοί ή και προωθούνται ακόμα, εκ μέρους “πονηρών” ιεραρχών και ιερέων, βέβηλοι και γραώδεις μύθοι, που αντιμάχονται την Aλήθεια. Αυτή η κατάσταση αποτελεί άρνηση του Ευαγγελίου, που διακηρύσσει την σάρκωση της Αλήθειας και της Χάριτος στο πρόσωπο του Ιησού· “ἡ χάρις καὶ ἡ ἀλήθεια διὰ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἐγένετο” (1:17). 30/03/2024 ©Γιώργος Α. Δούδος

Η ΔΟΞΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ!

Η πρώτη Κυριακή των Νηστειών, από την είσοδό μας στην Μεγάλη Σαρακοστή, είναι γνωστή ως Κυριακή της Ορθοδοξίας, κατά την οποία “ανάμνησιν ποιούμεθα της αναστηλώσεως των αγίων και σεπτών εικόνων”. Στην αντιμαχία που ταλαιπώρησε την Εκκλησία του Χριστού, σχεδόν δύο αιώνες, μεταξύ εκείνων που εναντιώνονταν στον σεβασμό των εικόνων (εικονομάχοι) και εκείνων που υπερασπίζονταν τις εικόνες εντός της Εκκλησίας, ο άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός, είχε αναδειχθεί κορυφαίος μεταξύ των θεολόγων, που άρθρωσαν λόγον αλήθειας υπέρ των αγίων εικόνων. Κατ’ ουσίαν, η αντιμαχία συνίστατο μεταξύ της πρόσληψης ενός Ευαγγελίου άσαρκου και μονιστικά αναφερόμενου εν πολλοίς σε απαξία της ύλης και στο Ευαγγέλιο, που καταφάσκει στην ύλη, τιμώντας την. Ο Ιωάννης ο Δαμασκηνός επιγραμματικά διατύπωσε τον σεβασμό προς την ύλη εκ μέρους της Εκκλησίας του Χριστού, που έκφανση αυτού του σεβασμού είναι και η τιμή των εικόνων: “...σέβων οὐ παύσομαι τήν ὓλην, δι᾿ἧς ἡ σωτηρία μου εἴργασται” (Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού Λόγος Πρῶτος Ἀπολογητικός πρός τούς διαβάλλοντας τάς ἁγίας εἰκόνας PG 94 1245 ιϛ΄). Η Εκκλησία του Χριστού, δεν διασώζει την μαρτυρία του Ευαγγελίου, προβάλλοντας έναν αποστεωμένο και άσαρκο Χριστό ή μια μονιστική πνευματικότητα, δεν αντιμάχεται, ούτε απαξιώνει ό,τι είναι υλικό. Απεναντίας, σέβεται και καταφάσκει άφοβα απέναντι στην ύλη. Άλλωστε η κορυφαία έκφραση της Εκκλησίας που είναι η Θεία Ευχαριστία, συντελείται με υλικά στοιχεία: Το Ψωμί και το Κρασί! Μέσα στους λαβυρίνθους των ιδεών και των θεωριών, στο γέρμα όλων των αναζητήσεων, η Εκκλησία μαρτυρεί, πως η Αλήθεια, δεν είναι σύστημα ιδεών ή φιλοσοφικών στοχασμών, αλλά το Πρόσωπο του Ιησού, που τόλμησε να πει “ἐγώ εἰμι ἡ ἀλήθεια” (Ιω. 14:6). Για τούτο η ευαγγελική περικοπή που αναγιγνώσκεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας στην Ευχαριστιακή Σύναξη (Ιωάννης 1:44-52), αναφέρεται στην πρόσκληση του Φιλίππου προς τον φίλο του Ναθαναήλ να γνωρίσει τον Μεσσία Ιησού, χωρίς κανένα επιχείρημα, παρά με τρεις λέξεις: “Ἔρχου καὶ ἴδε” (Ευαγγέλιο του Ιωάννη 1:47). 24 Μαρτίου 2024 Νάουσα

Ποιος είναι ο Θεός μου;

Ο Θεός μου, δεν έχει όνομα, δεν έχει γένος, είναι αόρατος και απερινόητος. Εξαιτίας της τρυφερής αγάπης Του για τους ανθρώπους, δέχεται τα διάφορα ονόματα που του δίνονται, στις γλώσσες που μιλάμε κι ανάλογα με την κουλτούρα που έχει μαστορέψει κάθε λαός στην πορεία του μέσα στην ιστορία. Παρόλα αυτά, είναι αισθητός στους ανθρώπους που έχουν ανοιχτή συνείδηση, ο νους τους αγνοεί τα δεσμά της άγνοιας και η καρδιά τους αρνείται να φυλακιστεί σε πλέγματα φυλακής. Ο ακατάληπτος Θεός είναι μυστικά κατανοητός, σε όσες και όσους αφήνουν το βλέμμα τους ελεύθερα και άοκνα να ψάχνει ανοιχτούς ορίζοντες χωρίς σύνορα. Η λέξη Θεός, είναι μια συνθήκη αναμεταξύ μας, για να μπορούμε να συνεννοούμαστε. Αντικρίζω τον Θεό μου ντυμένο το Κάλλος του Σύμπαντος και θαυμάζω σιωπηλός! Με συντροφεύει ο Θεός μου με ανθρώπους που σαρκώνουν την ύπαρξή Του και ζουν μεταξύ μας, όπως στο παρελθόν, έτσι και τώρα. Χαίρομαι, όταν νιώθω δίπλα μου θυγατέρες και γιους της Μάνας και του Πατέρα μου, της Πηγής της Ζωής. Όταν χαϊδεύω τον τρυφερό σκυλάκο μας, τον Φάτσα, ή τον κορμό της τραυματισμένης φλαμουριάς στη γειτονιά μας, ξέρω, το νιώθω χωρίς αμφιβολία, πως ψηλαφώ τον Θεό μου. Γιατί ο Θεός μου έχει προικίσει με την χάρη Του, ό,τι υπάρχει στο Σύμπαν και όχι μονάχα τους ανθρώπους, όπως πιστεύουν πολλοί... Ο Θεός μου υπάρχει παντού. Δεν μπορώ να φανταστώ γωνιά στο Σύμπαν, οπουδήποτε στη Γη μας, είτε στον Ήλιο ή στη Σελήνη και στους άλλους Πλανήτες, όπου ο Θεός μου δεν αναπαύεται. Δεν υπάρχουν ασήμαντες γωνιές για τον Θεό μου, δεν υπάρχουν μέρη μιαρά και ανίερα, όπως νομίζουν άνθρωποι ανόητοι και υπερόπτες... Μου αρέσει πάρα πολύ ένας στίχος προσευχής της Ορθόδοξης Εκκλησίας, που μαρτυρεί, πως ο Θεός, είναι “ὁ πανταχοῦ παρών, καὶ τὰ πάντα πληρῶν” (Δοξαστικό της Πεντηκοστής). Επίσης ένα εδάφιο από το ιερό Κοράνιο, μου αρέσει και εκφράζει όσα πιστεύω: “όπου και αν στρέψετε το βλέμμα σας, εκεί είναι ο Αλλάχ” (σούρα αλ Μπάκαρα 115). Ο Θεός μου είναι πέρα ως πέρα ξένος με τις κάθε λογής θεσμικές θρησκείες, που έχουν οικειοποιηθεί την βάρβαρη εξουσία προκειμένου να δυναστεύουν και να χειραγωγούν τους ανθρώπους. Αυτές οι κατεξουσιαστικές θρησκείες, υποδουλώνουν τους ανθρώπους δαιμονοποιώντας την σεξουαλικότητα και φορτώνοντας ένα σωρό ενοχές στους ανθρώπους, για να μην χαίρονται την μεταξύ τους βαθειά ερωτική σμίξη. Επιπρόσθετα, καλλιεργούν τον φόβο για το άγνωστο επέκεινα του επίγειου βίου, με μια φαντασιακή κόλαση, ενώ συγχρόνως αλλοιώνουν την ανιδιοτέλεια, με την υπόσχεση ενός θολού παραδείσου, που προσφέρεται σαν ανταμοιβή σε όσους και όσες είναι πρόθυμοι δούλοι στον ψεύτικο θεό των θρησκειών. Η διερεύνηση εκ μέρους των ανθρώπων τρόπων έκφρασης ιδεών, πεποιθήσεων, οραμάτων, εκφράζεται περισσότερο απτά μέσω των εικαστικών τεχνών. Στην τέχνη της Εκκλησίας της Ανατολής, κατά τρόπο μυστικό εκφράστηκε η εικόνα του Θεού, με την ιστόρηση των τριών Αγγέλων και της Φιλοξενίας τους από τον Αβραάμ, κάτω από την δρυ του Μαμβρή (Γένεσις 18: 1-8). Νομίζω πως η Φιλοξενία του Αβραάμ έχει αποδοθεί μάλλον αξεπέραστα, με τον χρωστήρα του Ρώσου αγιογράφου Αντρέι Ρουμπλιόφ (1360-1428). Ο αόρατος, ο απερινόητος και ακατάληπτος Θεός κρύβεται πίσω από τις μορφές τριών αγγέλων. Οι τρεις άγγελοι μαρτυρούν την αλήθεια, πως ο Θεός μου είναι αγάπη (1 Ιωάννη 4: 16). Η αγάπη εκδηλώνεται μέσω της κοινωνίας και της αλληλοπεριχώρησης. Αλλιώς καταντά ένας μίζερος συμπαντικός μονόλογος χωρίς αντίκρισμα. Όμορφα το λέει ο Muhyideen Ibn Al Arabi: Ο Αγαπημένος μου είναι τρεις, αν και είναι Ένας, όπως τα (τρία) Πρόσωπα (της Τριάδας) γίνονται ένα Πρόσωπο ως προς την ουσία. (Tarjuman al Ashwaq). Γιώργος Δούδος 14/05/2022-24/02/2024 Αρχή Τριωδίου 2024

ΕΠΟΧΗ ΤΩΝ ΑΝΟΙΧΤΩΝ ΣΕΛΙΔΩΝ

Συχνά ηλικιωμένοι, άνδρες και γυναίκες, αναπολούν τοπαρελθόν, οικτίροντας τους σύγχρονους καιρούς, κυρίως για την “ηθική τους ευτέλεια”. Υπάρχουν και νεότεροι σε ηλικία, που προβάλλουν το παρελθόν που μας εγκατέλειψε, με την οδύνη ενός απωλεσθέντος παραδείσου. Ιδίως οι δεύτεροι, είναι άνθρωποι στείροι, που αρνούνται να δεχθούν την αλήθεια, ότι “ τὰ πάντα ῥεῖ καί οὐδέν μένει”, που αποδίδεται στον Ηράκλειτο.... Ο συντηρητισμός, ως τις πιο ακραίες μορφές του, θα έλεγα πως είναι μια ανθρώπινη αδυναμία. Αφορμή για τούτο το σημείωμα, είναι ο θόρυβος που έχει προκληθεί, με αφορμή κάποιο νομοσχέδιο, που έχει εξαγγείλει ο πρωθυπουργός της χώρας και θα προβλέπει τον γάμο, ως θεσμό της πολιτείας, που θα αφορά τους πάντες, χωρίς διάκριση φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού. Με άλλα λόγια, όταν ψηφισθεί το μελλούμενο νομοσχέδιο και γίνει νόμος του κράτους, κάθε άνθρωπος, άνδρας, γυναίκα ή όπως αλλιώς αυτοπροσδιορίζεται ως προς το φύλο του, θα έχει το δικαίωμα να συνάπτει πολιτικό γάμο με ομόφυλο πρόσωπο, κάτι που ως τώρα είναι ανεπίτρεπτο, ενώ τα ζευγάρια ομόφυλων προσώπων θα έχουν δικαίωμα υιοθεσίας παιδιών.... Κατ’ αρχήν, πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους και όλες, ότι ο γάμος είναι θεσμός της πολιτείας, που ρυθμίζεται από διατάξεις του Αστικού Κώδικα. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, η Καθολική Εκκλησία, όπως και άλλα θρησκεύματα, διαθέτουν τη δική τους θεώρηση για το γάμο. Αυτό όμως αφορά αποκλειστικά και μόνο, τα μέλη κάθε επί μέρους θρησκευτικής κοινότητας. Η σύμφωνα με το Σύνταγμα (άρθρο 3), επικρατούσα θρησκεία της Ελλάδας, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία, παρεμβαίνει απαράδεκτα πολύ συχνά στον δημόσιο βίο της χώρας και ήδη ξεκίνησε μια εκστρατεία, προκειμένου να επιβάλλει την δική της άποψη στην πολιτεία, ως προς τις προϋποθέσεις σύναψης γάμου και από πρόσωπα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας! Στην κυριολεξία είμαστε αποδέκτες ενός ορυμαγδού καταγγελιών και δηλώσεων εκ μέρους μητροπολιτών, κατά του ενδεχόμενου καθιέρωσης γάμου μεταξύ ομόφυλων προσώπων. Νομίζω, πως αποτελεί εξαίρεση η θέση του Μητροπολίτη Νέας Ιωνίας Γαβριήλ, που έχει πει δημόσια τα εξής: “Eκ των πραγμάτων ο Θεός έχει δώσει σε μερικούς ανθρώπους να αισθάνονται την έλξη προς το ίδιο φύλο, δεν μπορώ να ξέρω γιατί, δεν θα κατηγορήσω εγώ τον Θεό. Δεν είμαι άξιος καν εγώ να το σκεφτώ αυτό το πράγμα. Ο Θεός για να ξέρει, κάτι ξέρει περισσότερο από όλους εμάς τους ανθρώπους. Δεν μπορώ να δεχθώ ότι είναι οικογένεια η σχέση ενός ομοφυλόφιλου. Είναι μία σχέση. Το σέβομαι. Είναι μία σχέση, η οποία, εάν υπάρχει μέσα ο Χριστός, να λειτουργεί λίγο πιο πνευματικά. Να υπάρχει αξιοπρέπεια. Να υπάρχει η δυνατότητα όχι πολλών συντρόφων, αλλά όσο το δυνατόν να έχει ένα σύντροφο, με τον οποίο να περνάει μαζί του τη ζωή του και να αισθάνεται ότι μαζί του μπορεί να έχει και μία πνευματική πορεία. Δεν μπορώ να πω σε έναν ομοφυλόφιλο ότι δεν έχει θέση και χώρο μέσα στην Εκκλησία. Δεν μπορώ να πω σε έναν ομοφυλόφιλο ότι δεν μπορεί να μπει στην αγκαλιά του Θεού. Και θα το κάνει, γιατί ο Θεός μας δέχεται όλους ό,τι και να έχουμε πράξει, όποια αμαρτία… Ένα παιδί έχει δικαίωμα να έχει πατέρα ή μητέρα και να επιλέξει στη ζωή του, αν θέλει να γίνει ομοφυλόφιλος ή αν θέλει οτιδήποτε άλλο. Και ο γονέας να το αγκαλιάσει το παιδί αυτό και να σεβασθεί την επιλογή του αυτή και να μη το διώξει από το σπίτι. Και η Εκκλησία να πράξει το ίδιο…”. Ξεχωρίζει η δήλωση του Μητροπολίτη Μεσσηνίας Χρυσόστομου- Γεωργίου Σαββάτου, που ταυτόχρονα είναι και Καθηγητής του Τμήματος Θεολογίας του ΕΚΠΑ, και είδε το φως της δημοσιότητας στις 22 Δεκεμβρίου 2023: «Η Εκκλησία δεν έχει ομοφυλόφιλους στην τάξη της. Εάν έχει να τους δείξετε». Προσωπικά θεωρώ την δήλωση του “αγίου” Μεσσηνίας αμετροεπή και διόλου σεμνή... Επιτέλους ας ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα: Πίσω από την εκκωφαντική ομοφοβία, αναμφίβολα κρύβεται ένας συμπλεγματικός και μοχθηρός ομοφυλόφιλος! Το Άγιον Όρος, έχει αποτολμήσει μέσω των μοναστικών οργάνων που ασκούν την διοίκηση στην Χερσόνησο του Άθω, να καταγγείλει και να καταδικάσει την πρόθεση της πολιτείας να διευρύνει το δικαίωμα σύναψης γάμου και ως προς ομόφυλα πρόσωπα! Παραθέτω ένα απόσπασμα έρευνας, που αναφέρεται στην ομοφυλοφιλία μεταξύ των μοναχών του Όρους: “Η ομοφυλοφιλία είναι ταμπού στις χιλιετείς μονές- και συνηθισμένη πρακτική. Ένας μοναχός του Άθω το διατύπωσε τον 19ο αιώνα ως εξής: « Από όλες τις αμαρτίες των μοναχών δεν είναι η χειρότερη. Είναι μια αμαρτία της σάρκας, που πληγώνει τον όρκο της παρθενίας, αλλά μπορεί να γίνει πηγή αγάπης...»” (Rüdiger Schaper, Η Οδύσσεια του πλαστογράφου Κωνσταντίνου Σιμωνίδη, Εκδόσεις Νεφέλη 2012 σ. 56). Στην Αρχαία Ελλάδα η ομοφυλοφιλία μεταξύ ανδρών, ακόμα και στην μορφή της παιδεραστίας ήταν συνηθισμένο φαινόμενο. Ενδιαφέρον παρουσιάζει η περιγραφή του Πλουτάρχου, ως προς την σύνθεση του περίφημου Ιερού Λόχου των Θηβών, από εραστές και ερωμένους άνδρες (Πλουτάρχου: Βίοι Παράλληλοι· Πελοπίδας 18, 1-4). Ο Αλφειός ο Μυτιληναίος, (Επιγραμματοποιός που έζησε στη Ρώμη την εποχή του Αυγούστου), είχε γράψει: “Τλήμονες, οἷς ἀνέραστος ἔφυ βίος· οὔτε γὰρ ἔρξαι εὐμαρές, οὔτ᾿ εἰπεῖν ἐστί τι νόσφι πόθων. καὶ γὰρ ἐγὼ νῦν εἰμὶ λίην βραδύς· εἰ δ᾿ ἐπίδοιμι Ξεινόφιλον, στεροπῆς πτήσομαι ὀξύτερος. 5τοὔνεκεν οὐ φεύγειν γλυκὺν ἵμερον, ἀλλὰ διώκειν, πᾶσι λέγω. ψυχῆς ἐστὶν Ἔρως ἀκόνη”. (Δυστυχισμένοι αυτοί, που η ζωή τους είναι ανέραστη. Γιατί χωρίς έρωτα δεν είναι εύκολο να κάνεις κάτι ή να πεις κάτι. Εγώ, για παράδειγμα, είμαι τώρα πολύ νωθρός, αν όμως αντίκριζα τον Ξεινόφιλο θα πετούσα, πιο γρήγορα από τον κεραυνό. Γι' αυτό προτρέπω όλους τους ανθρώπους να μην αποφεύγουν αλλά να επιδιώκουν τη γλυκιά επιθυμία. Ο Έρωτας είναι το ακόνι της ψυχής). Ο Φιλόστρατος ο Αθηναίος, όπως προτιμούσε να αποκαλείται, γνωστός και ως Φλάβιος Φιλόστρατος (160/170- 244/249 μ.Χ.) είχε γράψει: “Νικήτῃ. οὐ τὸ ἐρᾶν νόσος, ἀλλὰ τὸ μὴ ἐρᾶν, εἰ γὰρ ἀπὸ τοῦ ὁρᾶν τὸ ἐρᾶν τυφλοὶ οἱ μὴ ἐρῶντες”. “Κλεονίδῃ. ἡ Σαπφὼ τοῦ ῥόδου ἐρᾷ καὶ στεφανοῖ αὐτὸ ἀεί τινι ἐγκωμίῳ τὰς καλὰς τῶν παρθένων ἐκείνῳ ὁμοιοῦσα, ὁμοιοῖ δὲ αὐτὸ καὶ τοῖς τῶν Χαρίτων πήχεσιν, ἐπειδὰν ἀποδύσῃ σφῶν τὰς ὠλένας. ἐκεῖνο μὲν οὖν εἰ καὶ κάλλιστον ἀνθέων, βραχὺ τὴν ὥραν, παρέπεται γὰρ τοῖς αὔοις ἐννεάσαν τῷ ἦρι, τὸ δὲ σὸν εἶδος ἀεὶ τέθηλεν, ὅθεν ὀφθαλμοῖς ἐμμειδιᾷ καὶ παρειαῖς οἷον τι ἔαρ τὸ μετόπωρον τοῦ κάλλους”. Ανιχνεύσιμη η ανδρική ομοφυλοφιλία και στην Βίβλο. Παροιμιώδης ο δεσμός μεταξύ του προφητάνακτος Δαβίδ και του Ιωάναθ. Το απόσπασμα από τον θρήνο του Δαβίδ για τον σύντροφό του Ιωάναθ όταν σκοτώθηκε, μαρτυρεί αρκετά, παρά τις προκρούστειες προσπάθειες θεολογούντων, να προσδώσουν διαφορετικό περιεχόμενο σε ό,τι φανερώνεται με πρώτη ματιά: “ἀλγῶ ἐπὶ σοί, ἀδελφέ μου ᾿Ιωνάθαν· ὡραιώθης μοι σφόδρα, ἐθαυμαστώθη ἡ ἀγάπησίς σου ἐμοὶ ὑπὲρ ἀγάπησιν γυναικῶν”. (Παλαιά Διαθήκη κατά τους Εβδομήκοντα Βασιλείων Β΄ 1:26). Η εποχή μας είναι εποχή των ανοιχτών σελίδων! Οι πληροφορίες τρέχουν και διαδίδονται χωρίς τους περιορισμούς άλλων εποχών. Καθεμιά και καθένας έχει πρόσβαση σε ό,τι αναζητά.... Στην ελληνική κοινωνία ομοφυλοφιλία υπήρχε πάντοτε, τόσο μεταξύ ανδρών, όσο και μεταξύ γυναικών. Οι εύποροι ομοφυλόφιλοι, τελούσαν ένα γάμο, έκαναν και κάνα δυο παιδιά, έτσι ώστε να είναι στο απυρόβλητο των κουτσομπολιών. Πολιτικοί ηγέτες της νεότερης Ελλάδας υπήρξαν ομοφυλόφιλοι και μάλιστα της συντηρητικής-εθνικόφρονος παρατάξεως. Ακόμα και σήμερα, “καθωσπρέπει” ομοφυλόφιλοι με σημαίνουσα θέση στην κοινωνία, νυμφεύονται κυρίες με καλά προικώα, τεκνοποιούν κιόλας και συνεχίζουν υπογείως να απολαμβάνουν τους απαγορευμένους καρπούς της σεξουαλικής επιλογής τους! Παλιότερα, οι μη προνομιούχοι οικονομικά άνδρες ομοφυλόφιλοι, κυρίως εκείνοι που ζούσαν σε κωμοπόλεις και χωριά, ήταν το όνειδος της οικογένειάς τους, που έφτανε στα άκρα ακόμα και της αποκήρυξής τους, ενώ ήταν αντικείμενο απάνθρωπης χλεύης εκ μέρους των συντοπιτών τους.... Η προηγούμενη κατάσταση δεν έχει εξαλειφθεί ακόμα, τουλάχιστον πλήρως. Συλλογιστείτε, πόσα ερείπια ανθρώπινων υπάρξεων υπάρχουν, που δεν τολμούν να φανερώσουν την σεξουαλικότητά τους, γιατί είναι εγκλωβισμένες στον υποκριτικό καθωσπρεπισμό και στερούνται το στοιχειώδες για τον άνθρωπο: την χαρά του έρωτα και την ολοκλήρωση ως ύπαρξης. Τα απολιθώματα στην κοινωνία πάντοτε ήταν ενάντια στις αλλαγές. Όταν καθιερώθηκε ο πολιτικός γάμος την δεκαετία του ’80 φέρτε στο νου σας το τί είχε ακουστεί. Η Εκκλησία και τότε είχε διακηρύξει, κάτι που το επαναλαμβάνει και τώρα, ότι όσοι και όσες τελούν πολιτικό γάμο είναι “πόρνοι ή μοιχοί”! Κανένα τακτ από τους σκοτένδυτους δεσποτάδες και παπάδες, απέναντι στον άνθρωπο, καμιά ευγένεια.... Είναι χειμώνας και σε πολλές περιοχές το χιόνι έχει καλύψει τα πάντα. Μαζί με όσα συζητούνται, με όσα αμφισβητούνται και καταγγέλλονται κατά των συνανθρώπων μας που είναι μέλη της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας, κατά της αναμενόμενης καθιέρωσης του πολιτικού γάμου για όλους τους ανθρώπους, χωρίς διακρίσεις φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού και της αναγνώρισης συνακόλουθα του δικαιώματος ομόφυλων ζευγαριών να υιοθετούν, κλείνω το σημείωμά με ελάχιστες επίκαιρες αράδες: Το εφήμερο χιόνι καλύπτει τις μαύρες σκιές τρέφοντας την υποκρισία με την ψευδαίσθηση του πάλλευκου.... 18/01/2024

Περί της πολύτιμης ελευθερίας του ανθρώπινου προσώπου

Αφιέρωμα στον καλό φίλο Γαλάκη Νέγρο Πλησιάζει και εφέτος η 25η Ιανουαρίου, που η Εκκλησία τιμά την μνήμη του θεοφόρου πατέρα αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Αρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως. Αυτήν την ημέρα γιορτάζει τα ονομαστήριά του ο καλός μου φίλος Γαλάκης ο Νέγρος, που το όνομά του είναι Γρηγόριος, αλλά όσοι και όσες τον αγαπούμε τον φωνάζουμε ‘Γαλάκη’, όπως αποδίδεται το όνομα ‘Γρηγόριος’ στην ντοπιολαλιά της γενέτειρας του Γαλάκη Νάουσας. Μας περιβάλλει σύγχυση πολυεπίπεδη κι εκείνο που διακυβεύεται είναι κατά κύριο λόγο η ελευθερία, με την οποία έχει κοσμηθεί από τον Δημιουργό ο άνθρωπος. Στο κατ’ εικόνα, αλλά και στο καθ’ ομοίωση, κύριο στοιχείο είναι η ελευθερία. Η ελευθερία μας διακρίνει από τα έμβια όντα που μας συντροφεύουν. Με την ελευθερία, μπορούμε να διαχειριζόμαστε τα ένστικτα και να ελέγχουμε τις τάσεις που μας ωθεί το αδηφάγο συχνά εγώ μας. Ανέφερα, πως η σύγχυση που διανύουμε είναι πολυεπίπεδη. Θα περιοριστώ σε όσα συμβαίνουν στον τόπο μας, αν και δεν μονοπωλούμε την κρίση. Η Εκκλησία του Χριστού στην Ελλάδα, διέρχεται κρίση, που σήμερα, καθώς τα στεγανά στην πληροφόρηση έχουν καταρρεύσει είναι αισθητή και από τους μέχρι πρότινος θεωρούμενους αδαείς, περί τα εκκλησιαστικά. Η Ορθόδοξη Εκκλησία, με την πλούσια και εν πολλοίς ζωοφόρα παράδοση που διαφυλάσσει, είναι γνωστό πως οικοδομείται κατά τρόπο επισκοποκεντρικό. Κανονικά, η Εκκλησία θα πρέπει να είναι μόνον και αποκλειστικά χριστοκεντρική, αφού ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι η Κεφαλή της και τίποτε άλλο. Παρόλα αυτά, οι Επίσκοποι στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αποκαλούμενοι δεσπότες, έχουν εισαγάγει συχνά έναν άκρατο δεσποτισμό. Αν διαβάσουμε με προσοχή την Καινή Διαθήκη, θα δούμε, πως οι επίσκοποι δεν είναι δεσπότες και αυθέντες των πρεσβυτέρων και των λαϊκών. Οι επίσκοποι είναι συμπρεσβύτεροι των πρεσβυτέρων και όλοι οι κληρικοί, επίσκοποι, πρεσβύτεροι και διάκονοι, οφείλουν να είναι κατά πάντα διάκονοι του Λαού του Θεού, κήρυκες του Ευαγγελίου και οικονόμοι των Μυστηρίων.... Ο δεσποτισμός των λεγομένων Μητροπολιτών, δηλαδή των επαρχιούχων επισκόπων στην Ορθόδοξη Εκκλησία, αλλοιώνει το ήθος που θα πρέπει να καλλιεργείται και να τρέφει τον Λαό του Θεού. Η διέξοδος σε τούτη την κρίση, θαρρώ πως είναι μία: προσευχή και μετάνοια! Ένα άλλο φαινόμενο, που έχει ενσκήψει τις τελευταίες δεκαετίες στην Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα, είναι ο “γεροντισμός”. Στην “μυστικοπαθή” Ρωσία είχε αναδειχθεί ένας θεσμός μεταξύ των Ορθοδόξων, το “στάρτσεβο”, που στα ελληνικά αποδόθηκε ως γεροντισμός. Κυρίως ιερομόναχοι, αλλά και απλοί μοναχοί, ανελάμβαναν την πνευματική ποδηγεσία λαϊκών, επιβάλλοντας την υπακοή στον “γέροντα”, κατά τα πρότυπα που εφαρμόζονταν σε σκήτες και μοναστήρια. Η εξομολόγηση, ως έκφραση μετάνοιας, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. Άλλωστε η εξομολόγηση συγκαταλέγεται μεταξύ των μυστηρίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Η εξαγωγή όμως συνηθειών και μεθόδων καθοδήγησης των μοναχών, ανδρών και γυναικών, από τον περίβολο των μονών, των σκητών και των κελλιών στην κοινωνία των λαϊκών, προκαλεί προβλήματα, που θίγουν και θέτουν εν αμφιβόλω την ελευθερία του ανθρώπου. Βέβαια οι συνήγοροι του γεροντισμού, “γέροντες” κληρικοί βρίσκουν δικαιολογίες για να ανατρέψουν τις εις βάρος τους αμφιβολίες και να δικαιώσουν το “έργο” τους, στον τομέα της ποδηγεσίας και χειραφέτησης ανθρώπων που δεν ζουν σε μοναστήρια. Αξίζει να έχουμε κατά νου τα εξής: “ἐπ’ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί” (Προς Γαλάτας 5:13), “Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε” (Προς Γαλάτας 5:1) και προπάντων τον λόγο του ίδιου του Ιησού: “γνώσεσθε τὴν ἀλήθειαν, καὶ ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώσει ὑμᾶς” (Ευαγγέλιο του Ιωάννη 8:32). Βρήκα τούτο το σημείωμα και σκέφτηκα να το μοιραστώ: ...όσοι προβάλλουν στα μάτια σου την Ουτοπία, ζητούν την ψυχή σου. Γυρεύουν να αρπάξουν, ό,τι πιο πολύτιμο έχεις, την ελευθερία.... Να θυμάσαι αδιάκοπα τον στίχο του Ψαλμού, ‘μὴ πεποίθατε ἐπ᾿ ἄρχοντας, ἐπὶ υἱοὺς ἀνθρώπων, οἷς οὐκ ἔστι σωτηρία’ και να πορεύεσαι... Και μιας και την αφορμή μου την έδωσε ο Άγιος του φίλου μου, του Γαλάκη, τελειώνω, βάζοντας φραγμό στην αδολεσχία μου, με ένα πολύ ζουμερό απόσπασμα από λόγο του αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, που θεωρώ ύμνο και συνήγορο της ελευθερίας των ανθρώπων που είναι μέλη του Σώματος του Χριστού, δηλαδή της Εκκλησίας: “...φιλοσόφει μοι περὶ κόσμου ἢ κόσμων, περὶ ὕλης, περὶ ψυχῆς, περὶ λογικῶν φύσεων βελτιόνων τε καὶ χειρόνων, περὶ ἀναστάσεως, κρίσεως, ἀνταποδόσεως, Χριστοῦ παθημάτων. ἐν τούτοις γὰρ καὶ τὸ ἐπιτυγχάνειν οὐκ ἄχρηστον, καὶ τὸ διαμαρτάνειν ἀκίνδυνον”. Λόγος Θεολογικός Πρῶτος πρός Εὐνομιανούς Προδιάλεξις, (Λόγος 27: 9). 15 Ιανουαρίου 2024 Γιώργος Δούδος

Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΤΗΣ ΣΚΛΗΡΟΚΑΡΔΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΡΚΟΥΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Οι επαρχιούχοι επίσκοποι της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην Ελλάδα, που φέρουν τον τίτλο του Μητροπολίτη, αρέσκονται όταν τους αποκαλούν δεσποτάδες. Η συντριπτική πλειοψηφία τους, φέρεται πρώτα και κύρια στους κληρικούς της επαρχίας τους αυταρχικά και δεσποτικά. Αυτή η συμπεριφορά επεκτείνεται και στα λαϊκά μέλη του "ποιμνίου" της επαρχίας (Ιεράς Μητροπόλεως). Δεν θα ήταν υπερβολικό ή άδικο να ειπωθεί, ότι η Καθολική Εκκλησία έχει έναν Πάπα, τον Επίσκοπο Ρώμης, που όταν μιλά ex cathedra για ζητήματα πίστεως και εκκλησιαστικής ηθικής, ο παπικός λόγος θεωρείται αλάθητος (Πρώτη Σύνοδος του Βατικανού 1869-1870). Η Εκκλησία της Ελλάδος διαθέτει 82 μικρο-πάπες, διότι ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και οι Μητροπολίτες που διαποιμαίνουν τις λοιπές επαρχίες της Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ελλάδος, συχνά συμπεριφέρονται με τέτοιο τρόπο, που θυμίζει παπικές συμπεριφορές άλλων εποχών, και πάντως πριν από την Δεύτερη Βατικανή Σύνοδο της Καθολικής Εκκλησίας (1962-1965). Στις 18 Δεκεμβρίου 2023, η Διαρκής Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, έστειλε "εγκύκλιο σημείωμα" προς όλες τις επαρχίες της, στην οποία διατυπώνει την αντίθεσή της στην νομιμοποίηση εκ μέρους της πολιτείας πολιτικού γάμου μεταξύ ομόφυλων προσώπων και κατ' επέκταση στο δικαίωμα ομοφύλων ζευγαριών να υιοθετούν παιδιά. Μάλιστα, σε μια αποστροφή της εγκυκλίου τους, οι συνοδικοί αρχιερείς χρησιμοποίησαν την εξής διατύπωση: "τα παιδιά δεν είναι ούτε κατοικίδια ζώα συντροφιάς για όποιον θέλει να νιώσει κηδεμόνας, ούτε «αξεσουάρ» που θα επισημοποιήσουν ή θα καταστήσουν κοινωνικά αποδεκτή μια ομόφυλη συμβίωση". Το ύφος που χαρακτηρίζει το "εγκύκλιο σημείωμα" της ΔΙΣ, (το συλλογικό όργανο διοίκησης της ΕτΕ), είναι η άσκηση πίεσης στην πολιτεία, προκειμένου να μην προχωρήσει σε εξαγγελίες της κυβέρνησης Μητσοτάκη, προς τμήμα πολιτών της χώρας, στα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ+ Κοινότητας, που έχουν σχέση με την ισονομία και ισοπολιτεία αυτών των πολιτών. Είναι γνωστό πως η Ορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα είναι κράτος εν κράτει. Υπάρχουν σκανδαλώδη προνόμια υπέρ της επικρατούσας θρησκείας στην χώρα, που είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία. Οι παρεμβάσεις της Ορθόδοξης Εκκλησίας στην πολιτική ζωή του τόπου, είναι αρκετά συχνές και είναι απαράδεκτες! Ένα άλλο στοιχείο που διακρίνει την εγκύκλιο της ΔΙΣ είναι η σκληροκαρδία των επισκόπων ή εν πάση περιπτώσει των συντακτών της. Το σημείο που προανέφερα, όπου επίσκοποι της Εκκλησίας του Χριστού, θεωρούν τα παιδιά ομόφυλων ζευγαριών σαν "κατοικίδια ζώα συντροφιάς" ή σαν "αξεσουάρ", νομίζω πως είναι εξαιρετικά απαράδεκτη και σκληρή. Δείχνει πως οι μιτροφόροι ταγοί της Εκκλησίας της Ελλάδος μάλλον θέλουν, όχι απλά να αγνοούν την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής μας, αλλά επιχαίρουν χλευάζοντας μια κοινότητα συνελλήνων, που ορισμένοι είναι στελέχη αυτής της εκκλησίας, κρύβοντας την "σεξουαλική τους ανωμαλία" κάτω από το μαύρο ράσο, ή και από τα "χρυσοποίκιλτα" λειτουργικά τους άμφια. Το να διατυπώνει η Ορθόδοξη Εκκλησία τις θέσεις της για την φύση του γάμου, που κατατάσσεται μεταξύ των μυστηρίων της, όπως συμβαίνει και στην Καθολική Εκκλησία, είναι απόλυτα θεμιτό. Η σκληρότητα του λόγου, η κριτική ανθρώπων σαν δήθεν αποστατών από τον δρόμο του Θεού, είναι απαράδεκτη και καταδεικνύει, πως οι μικροί πάπες στην Ελλάδα, με ψευδοθεολογικά τερτίπια επιδιώκουν αδιάντροπα να στερήσουν από τον υποτιθέμενο Κύριό τους, το δικαίωμα κρίσης των ανθρώπων! Λησμονούν οι μικροί πάπες, συντάκτες της σχολιαζόμενης εγκυκλίου της ΔΙΣ, ότι ο Ιησούς Χριστός κατά την εν σώματι παρουσία Του ανάμεσά μας είχε πει, ότι δεν ήρθε για να κρίνει, αλλά για να σώσει... (Ευαγγέλιο του Ιωάννη 12:47). Στην Καθολική Εκκλησία, που το Κανονικό της Δίκαιο, λειτουργεί με επιμέλεια και αυστηρότητα και έναντι των λαϊκών μελών της, ο σημερινός Πάπας Φραγκίσκος, ολοφάνερα, ακούγοντας με προσοχή, με περίσκεψη, αλλά πρώτα πρώτα με το πνεύμα του Χριστού, προσέγγισε φιλάνθρωπα και στοργικά τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας μεταξύ των πιστών της Καθολικής Εκκλησίας. Δεν τα χλεύασε, δεν τα λοιδώρησε, δεν τα αποδοκίμασε ως πρόσωπα δημόσια. Απεναντίας, τα ευλόγησε και δεν αρνήθηκε να βαπτίσει τα παιδιά ομόφυλων προσώπων. Δεν αρνήθηκε ο Επίσκοπος Ρώμης την θεολογία της Εκκλησίας που ποιμαίνει ως Άκρος Αρχιερέας (Pontifex Maximus), ούτε ακύρωσε το Κανονικό Δίκαιό της για να φανεί αρεστός στα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας του κόσμου. Απλά, ως Επίσκοπος Ρώμης της Εκκλησίας του Χριστού, άνοιξε την καρδιά του απέναντι σε ανθρώπους, για τους οποίους ο Χριστός σταυρώθηκε, για να τους σώσει.... Άλλες Εκκλησίες και χριστιανικές Ομολογίες, μέλη του Παγκοσμίου Συμβουλίου των Εκκλησιών, στο οποίο μετέχει και η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ελλάδος, (Αγγλικανική Κοινότητα, Ευαγγελικές Λουθηρανικές Εκκλησίες, Μεταρρυθμισμένες Εκκλησίες κ.ά.), αντιμετωπίζουν τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ Κοινότητας θετικά, δεν τους αγνοούν σαν παρείσακτους αμαρτωλούς εξαιτίας του σεξουαλικού προσανατολισμού τους.... Είναι φανερό, πως η πλειοψηφία των Ιεραρχών της Εκκλησίας της Ελλάδος, νιώθουν άκρως ικανοποιημένοι από την εξέχουσα κοινωνική θέση που έχουν στο "θρησκεύον" ελληνικό κράτος και από την ευχέρεια να μανιπουλάρουν την "δεδομένη" εκκλησιαστική πελατεία τους, το ποίμνιό τους. Δεν ξέρω και ούτε θέλω να διατυπώσω, έστω κατ' εικασία, πόσοι άραγε από τους επαρχιούχους Μητροπολίτες αναλογίζονται, κατά πόσον ο βίος τους εν γένει φωτίζει τον Δομήτορα της Εκκλησίας, που υπάρχουν ως εικόνες Του, κατά την επισκοποκεντρική ορθόδοξη εκκλησιολογία. Οι δεσπότες καμιά προσοχή δεν δίνανε στα σχόλια των υποτελών. Έτσι, είναι αμφίβολο αν κάποιοι έστω Μητροπολίτες θα ξαναδιάβαζαν με περισυλλογή, το απόσπασμα από το Ευαγγέλιο του Λουκά 7: 36-47, στο οποίο ο Ιησούς, μιλώντας για μια "αμαρτωλή" κοινή γυναίκα, είπε: "αφέωνται αι αμαρτίαι αυτής αι πολλαί, ότι ηγάπησε πολύ...". Κι ένα άλλο απόσπασμα, από το Ευαγγέλιο του Ιωάννη 8: 3-7, που περιγράφει τον τρόπο που έσωσε ο Ιησούς μια μοιχαλίδα από τον θάνατο διά λιθοβολισμού. Είναι θαρρώ πολύ λυπηρό και απογοητευτικό, ότι δεν υπήρξε Μητροπολίτης, που να εξέφρασε έστω επιφυλάξεις, με τακτ, για το περιεχόμενο και την διατύπωση της εγκυκλίου. Απεναντίας, υπήρξαν Μητροπολίτες, που υπεραμύνθηκαν της κακότητας των ομοτράπεζων συναδέλφων τους.... Μου έκανε εντύπωση και μεταφέρω μια δήλωση του Καθολικού Αρχιεπισκόπου Δουβλίνου Diarmuid Martin: "Όποιος δεν δείχνει αγάπη για τους ομοφυλόφιλους, άνδρες και γυναίκες, προσβάλλει τον Θεό. Δεν είναι ακριβώς ομοφοβικοί αυτοί οι άνθρωποι, αλλά στ'αλήθεια Θεο-φοβικοί, γιατί ο Θεός αγαπά τον καθένα και την καθεμιά ξεχωριστά απ' αυτούς τους ανθρώπους". 01/01/2024

Η ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ

Όταν η Εκκλησία άρχισε να συσχηματίζεται με τον κόσμο, προδίδοντας το Ευαγγέλιο του Χριστού, εμφανίστηκε ο Μοναχισμός, ως κίνημα κριτικής και αμφισβήτησης της θεσμικής εκκλησίας. Στην εποχή μας, η εκκοσμίκευση άγγιξε και τον Μοναχισμό, που στην πράξη, τουλάχιστον οι διοικούντες Μονές, όπως συμβαίνει στο Άγιον Όρος, αντάλλαξαν την αποταγή του κόσμου με την παρεμβολή τους εντός του κόσμου. Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσει κάποιος την άποψη των Αγιορειτών για τον γάμο ομόφυλων προσώπων και την τεκνοθεσία εκ μέρους ομόφυλων ζευγαριών; Μάλιστα ο κατακριτικός λόγος της Κοινότητας του Αγίου Όρους, συνδέεται με αναφορές σε έθνος και γένος, αλλοιώνοντας έτσι και την υπερεθνική, χάριν της οικουμενικότητας της Ορθόδοξης Εκκλησίας, ταυτότητα της Αθωνικής Πολιτείας.

Στην φωτογραφία η Σερβική Μονή Χιλανδαρίου, από τις πιο αρχαίες του Αγίου Όρους.