Powered By Blogger

Wednesday, April 22, 2009

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΤΗΣ ΜΕΘΟΡΙΟΥ


Αποφάσισα να εκθέσω τις απόψεις και τα πιστεύω μου, με το καινούργιο βιβλίο μου, που έχει τίτλο "Ιστορίες της Μεθορίου".
Οι κάθε λογής μεθόριοι είναι τόποι κρυμμένοι συνήθως από το προσκήνιο που τραβά την προσοχή μας. Οι μεθόριοι είναι τόποι ακραίοι, όπου δοκιμάζονται οι αλήθειες μας και βασανίζονται συχνά οι συνειδήσεις μας.
Οι "Ιστορίες της Μεθορίου" είναι μια συλλογή έξι διηγημάτων. Μιλώ για ανθρώπους που ζουν στην ελληνική μεθόριο και τους έχει απαγορευθεί να προσδιορίζονται με τη δική τους ταυτότητα. Δεν τους επιτρέπεται να επικαλούνται το δικό τους στίγμα στην ιστορία αυτού του τόπου. Άλλοι, έχουν να πουν βάσανα του παρελθόντος, όταν τους βίαζαν τη συνείδηση οι εξουσιαστές του τόπου, θέλοντας να τους αλλάξουν το πρόσωπο με μια ψεύτικη μάσκα. Σε άλλη μεθόριο, στην άλλη πλευρά του Αιγαίου, υπάρχουν πρόσφυγες που άφησαν την ψυχή τους σε κάποια γωνιά της Ελλάδας, ξεσπιτώθηκαν βίαια και κουβαλούν πόνο, θύμησες και νοσταλγία. Η προσφυγιά της δεκαετίας του '20 είναι μια πληγή, το ίδιο βαθειά, που επιμένει να ματώνει, τόσο σ' ανθρώπους που ζουν στην Ελλάδα, όσο και σ' εκείνους που τώρα ζουν κάπου στη γειτονική Τουρκία...
Μια άλλη ιστορία εξελίσσεται στη Μυτιλήνη. Ο "καλός κόσμος" του νησιού από τη μια μεριά και οι "παστρικές" γυναίκες από την άλλη με τις ωραίες ψυχές. Και πάνω απ' όλα που συμβαίνουν μια μορφή κυρίαρχη, θωπευτική των αδυνάτων και των περιθωριακών, η Παναγιά η Γαλακτοτροφούσα ή Πουτανιάρα....
Η Θεσσαλονίκη ήταν μια μητρόπολη του κόσμου που υπερέβαινε σύνορα και μεθορίους που ανέκαθεν έφτιαχνε η μικρότητα των ανθρώπων.... Υπήρξε συμβασιλεύουσα όσο κρατούσαν την εξουσία της περιοχής οι Ρωμαίοι της Ανατολής (Βυζαντινούς τους ονόμασαν στα σπουδαστήρια οι ερευνητές της ιστορίας) και οι Οθωμανοί κατόπιν. Μετά το 1912 που η πόλη έγινε ελληνική σιγά σιγά άρχισε να μαραζώνει, ώσπου μετά τον δεύτερο πόλεμο έχασε όλη την ικμάδα της, καθώς στερήθηκε αγαπημένους γιους και θυγατέρες της στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί. Μια ιστορία Εβραίων της Θεσσαλονίκης το τελευταίο διήγημα. Ο πατέρας, ένας φωτισμένος διανοούμενος, που μολονότι διαφυλάσσει τη σεφαραδίτικη ταυτότητά του μετέχει γόνιμα της ελληνικής παιδείας. Όμως η ζωή με τις εκπλήξεις που κρατά φυλαγμένες για τον καθένα και την καθεμιά μας τον οδηγεί στη δική του μεθόριο, που δυστυχώς δεν είναι σε θέση να υπερβεί.
Οι "Ιστορίες της Μεθορίου" εκδόθηκαν από το περιοδικό 'Πανοπτικόν' του καλού φίλου Κώστα Δεσποινιάδη (ISBN:978-960-89660-8-6).

LIFE IS NOW OR NEVER!


Πολύς λόγος γίνεται συχνά, κυρίως από ανθρώπους της θρησκείας, κάθε θρησκείας, για μετά θάνατο ζωή, για κόλαση ή παράδεισο κ.τ.ό.. Για να είμαστε περισσότεροι δίκαιοι και άλλοι προβάλλουν ένα άδηλο μέλλον, μια ουτοπία και ζητούν τις θυσίες μας σήμερα... Πολιτικοί φιλόσοφοι και απλοί πολιτικοί ηγέτες, συχνά πολλοί μικροί και απόλυτα αναξιόπιστοι, μιμούνται τους εμπόρους των ψυχών μας. Μας στερούν κάθε δικαίωμα στο τώρα χάριν ενός μέλλοντος θολού και αμφίβολου. Όσα δημοσιεύω παρακάτω τα θεώρησα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα. Ίσως, αν καλοσκεφτούμε όσα ακολουθούν, να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει λόγος να παραμένουμε υπόδουλοι στον τρόμο του θανάτου και επομένως θύματα εκμετάλλευσης όλων εκείνων των κακοποιών, που στο όνομα της οποιασδήποτε θρησκείας, την οποία έχουν καταστήσει μια "πόρνη" και την εκδίδουν χωρίς ίχνος αιδούς. Αξίζει να έχουμε βαθειά κατά νου ότι "η βασιλεία του Θεού εντός ημών εστίν...".

Life Is Now Or Never
Thursday, January 17, 2008

Dear Still Water Friends,
At many of the retreats last Summer, Thich Nhat Hanh talked about Linji, the ninth century Chinese Monk who founded the Dharma line—the spiritual tradition—in which Thay was trained and which he passes on.

Linji was a remarkable teacher. He noticed a subtle and incessant striving in the monastic and lay students who came to him for teachings. They all wanted to be something they were not. They wanted to be happy, or enlightened. They wanted to be Buddhas or Bodhisattvas. And, ironically, it was that striving that was keeping them from learning how to live, keeping them from being in touch with life.

So he got right to the point -- let it all go. Let go of every striving, of every idea of what you think you need to be happy, enlightened, or compassionate. Simply relax and be with what is, in each moment. This is one of the ways Linji put it:

“My friends, in the practice of the Buddhadharma [the way of the Buddha] there is no need for hard work. The principle is: not to try to be anyone special; and to have nothing to do. If you put on your robe, eat your meal, urinate, defecate, rest when you are tired, the foolish ones will laugh, but the wise ones will understand. The teachers of old say, ‘If you direct your practice to the outer form, you are just a group of foolish people.’ You should be sovereign according to to where you find yourself; be the true person wherever you are, not allowing the conditions around you to pull you away.”

Thay, in his new book, “Nothing to Do, Nowhere to Go” comments on this paragraph:

Wherever we are, our true self is present. We don’t stand before a crowd pretending to be dignified and then when we’re alone we become forgetful. Rather, whether we’re alone or with others we’re still our true selves. Whether we’re defecating or giving a Dharma talk, we’re the same person.

As I understand it, Linji and Thich Nhat Hanh are not encouraging us to become outwardly aimless, without a plan or a preference in the world. Rather, we are encouraged to become inwardly free. We are encouraged to be fully present to each moment, whether we are in sitting mediation, cleaning our bicycle, or talking with a loved one, undistracted by fears, insecurities, pretenses or ambitions.

This Thursday evening, after our sitting period, we will listen to a segment of a dharma talk from the Colorado retreat (most of which is below) and focus our discussion on “ Life is now or never.” You are invited to join us.

Warm wishes,

Mitchell Ratner
Senior Teacher
Life Is Now Or Never,
a segment from a Dharma talk on August 26th, 2007, by Thich Nhat Hanh

The third door of liberation is called Aimlessness. ... Apranihita. Our practice in this retreat rests very much on Apranihita. . . . There is no way to happiness, happiness is the way. You should be happy right in the here and now. There is no way to enlightenment. Enlightenment should be right here and right now. The moment when you come back to yourself, mind and body together, fully present, fully alive, that is already enlightenment. You are no longer a sleepwalker. You are no longer in a dream. You are fully alive. You are awake. Enlightenment is there.

And if you continue each moment like that, enlightenment becomes deeper. More powerful. There is no way to enlightenment, enlightenment is the way.

Most of us are searching for what we want to be, what we want to become. Our happiness is in the distant future. And because of that we sacrifice the here and the now, which is the only place we can get in touch with true life in all its wonders. The kingdom of God is available in the here and now. . . .

The kingdom is now or never. Enlightenment is now or never. Life is now or never. Don’t run. Stop. Touch life deeply. Everything you are looking for is right there. What you want to become, you are already. That is Apranihita, Aimlessness, a very strong teaching of the Buddha.

To be able to Stop is a strong practice, and if you are capable of stopping, you begin to be truly alive, you begin to touch life deeply inside and outside. ...

Linji, the teacher who began our lineage, urges us to find our true person, and to live with that true person in the here and now. He reminds us that what we are looking for is already in us. The teaching and practice we have done in the last five days is that. We have all the good seeds in us. We should take refuge in the seeds of enlightenment, mindfulness, concentration, insight, compassion, understanding, already in us. Taking refuge in these seeds is to take refuge in the Buddha, the Dharma, and the Sangha within. A teacher does not give you wisdom, insight, happiness -- a good teacher. the maximum she can do is to help water the good seeds in you. You have a real teacher within yourself, the Buddha.

The true person is there in us. We have to go back to ourselves to touch that true person in us. He is a Buddha inside. You don’t have to run anywhere, to search for anything, anywhere. The expression Linji used is ... the Busyness-less Person.

That does not mean if you are a businessman, you cannot practice. You can run your company in a spirit of busyness-less. You are not caught in your business. You are still free. Your doing business may be your practice of compassion.

The ideal person in Theravadan Buddhism, in Hinayana Buddhism, is the Arhat. The idea person in Mahayana Buddhism is the Bodhisattva. The idea person the tradition of Linji, is the Busyness-less Man. We are not running anymore. We are not looking for anything, anymore. We know that the Buddha, enlightenment, everything, is available in the here and now. The Kingdom of God, the Pure Land of the Buddha: just stop and be an ordinary person, and great happiness can be born from that attitude and insight. ...

In the Gospel according to St. Matthew there is a story of a farmer who discovered a treasure buried in a piece of land. And he went home and sold everything just to buy that piece of land, because he knows that that tiny piece of land will make him happy enough. He does not need too much land. So the kingdom of land is like that. Once you have found the kingdom of god, why do you have to run anymore after fame, wealth and power? In fact, there are so many people running after fame, wealth, and power who suffer tremendously. We believe that if we have some power, we will be happier. But look around to see the people with plenty of power.

Saturday, April 11, 2009

ΠΑΣΧΑΛΙΝΟ ΜΗΝΥΜΑ...


Το εβραϊκό Πάσχα, το Πέσαχ, είναι το πέρασμα του Λαού Ισραήλ από τη δουλεία στην Ελευθερία. Υπήρξε η προϋπόθεση εισόδου των Ισραηλιτών στη Γη της Επαγγελίας, υπό την καθοδήγηση του Προφήτη Μωϋσή.
Το Πάσχα της Νέας Οικονομίας σηματοδοτεί την κορύφωση του Πάθους του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, ο Οποίος καταλύει το κράτος του θανάτου, αναιρεί τη φυσική νομοτέλεια και Ανασταίνεται! Η Ανάσταση του Χριστού, το δικό μας Πάσχα, είναι το πέρασμα του ανθρώπινου Γένους, χωρίς διακρίσεις φυλετικής ή εθνικής καταγωγής, θρησκευτικής ταυτότητας, πολιτισμού, γλώσσας, μόρφωσης ή κοινωνικής κατάστασης, από την εξουσία του θανάτου στη μέθεξη της όντως Ελευθερίας….
Οι Εβραίοι βίωσαν το Πάσχα τους συλλογικά ως λαός. Ο Χριστός προβάλλει την οικείωση του κάθε ανθρώπου προς το γεγονός της Ανάστασής Του, ως τόλμημα επιλογής σε έναν καινούργιο τρόπο ύπαρξης. Η συμμετοχή στο Πάσχα, είναι πλέον ζήτημα ελευθερίας του κάθε προσώπου, αφού αποτελεί πέρασμα και πάλι από μια κατάσταση υποστατικής δουλείας και αλλοτρίωσης στην κατά Χριστό ζωή της Εκκλησίας!
Το Πάσχα του Χριστού, το Πάσχα της Εκκλησίας είναι ένα συμπαντικό γεγονός. Αφορά όλη την ανθρωπότητα, χαροποιεί τον σύμπαντα Κόσμο.

Στην παράδοση του Ισλάμ, ο Ιησούς Χριστός είναι ο Μεσσίας (αλ Μασίχ) και συνάμα είναι ο Ρουχουλλάχ (το Πνεύμα του Θεού). Άραγε, είναι δυνατό για το θάνατο να αγγίξει το Πνεύμα του Θεού; Ανεξάρτητα το τί διδάσκει η μουσουλμανική θεολογία περί του Ιησού Χριστού, το Ισλάμ μαρτυρεί ότι ο Ιησούς ζει! Στην Αίγυπτο, Χριστιανοί και Μουσουλμάνοι, όταν θέλουν να βεβαιώσουν κάποιον πως λεν την αλήθεια αναφέρουν ‘αλ Μασίχ αλ Χάι’! (ο Μεσσίας ζει!).

Τούτο το Πάσχα θα άξιζε θαρρώ να μην είναι το Πάσχα των Ελλήνων, αλλά το Πάσχα του καθενός και της καθεμιάς μας, ως πέρασμα από τη μιζέρια της φθοράς στο Φως της Αγάπης και της Ελευθερίας….
Εντός της Εκκλησίας του Χριστού το Πάσχα είναι ένα γεγονός ατελεύτητο και αενάως του παρόντος. Η Ανάσταση είναι Επανάσταση. Για τούτο, όπως μαρτυρεί ο π. Λίβυος, η Αγιότητα είναι Επανάσταση!
Η αγάπη διώχνει μακριά το φόβο (Α Ιω. 4:18). Επομένως ο πλουτισμός της υπόστασης του προσώπου μας με την αγάπη είναι η διέξοδος που θα μας απαλλάξει από τον φόβο της Επανάστασης. Μονάχα έτσι μπορούμε να ζούμε κάθε στιγμή του βίου μας την Ανάσταση του Χριστού ως προσωπική μας ιστορία, το πέρασμά μας σε έναν άλλο τρόπο ύπαρξης. Να χαιρόμαστε την υπέρβασή μας. Ποτέ δεν είναι αργά! Χριστός Ανέστη!

Με πολλήν αγάπη



Γιώργος Δ.

Tuesday, April 07, 2009

Ο νεοελληνικός αντισημιτισμός


Ο αντισημιτισμός είναι ρατσισμός και μάλιστα ιδιαίτερα χυδαίος! Η πρόσφατη αθώωση από ποινικό δικαστήριο της Αθήνας να καταδικάσει τον κ. Κ. Πλεύρη, για παράβαση του νόμου 927/1979, που προβλέπει και τιμωρεί ως ποινικό αδίκημα τον ρατσισμό στην Ελλάδα, δεν σημαίνει πως το βιβλίο του κ. Πλεύρη με τίτλο "Εβραίοι, όλη η αλήθεια" δεν είναι ρατσιστικό και ότι δεν παραβιάσθηκε ο παραπάνω νόμος.
Δυστυχώς, μεταξύ των Ελλήνων ευδοκιμεί το πικρό φρούτο του ρατσισμού και από δεκάδες ετών ο αντισημιτισμός είναι στοιχείο της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική κοινωνία κατά κανόνα δεν είναι ανεκτική απέναντι στον Άλλο, στον Διαφορετικό. Παρά τις αλλαγές που γίνονται με ραγδαίους ρυθμούς στην εθνική κοινωνία της Ελλάδας, παρά το γεγονός ότι ιδίως στα αστικά κέντρα οι κοινωνίες είναι πολυπολιτισμικές, τα στερεότυπα: Έλληνας είναι ο Χριστιανός Ορθόδοξος, επομένως καθένας που παρεκκλίνει από τούτο το στερεότυπο σε "δύσκολες στιγμές" αντιμετωπίζεται τουλάχιστον ως "ύποπτος μειωμένης νομιμοφροσύνης πολίτης". Όλοι οι Έλληνες είναι κατευθείαν απόγονοι του Περικλή, του Λεωνίδα, του Πλάτωνος και του Σωκράτη κ.λπ., επομένως στην Ελλάδα δεν υπάρχουν εθνοτικές μειονότητες, γλωσσικές ή πολιτισμικές μειονότητες εκτός από τη θρησκευτική μειονότητα των Μουσουλμάνων της Θράκης, που αναγνωρίζεται επειδή η ύπαρξή της προβλέπεται από διεθνείς συνθήκες που έγιναν νόμοι του ελληνικού κράτους!
Ο αντισημιτισμός, δεν είναι άδικο ούτε αβάσιμο αν ειπωθεί πως οφείλεται στην πολεμική κατά των Ισραηλιτών που άρχισαν πνευματικοί ηγέτες της χριστιανικής εκκλησίας κυρίως από τον 4ο αιώνα και μετά. Κατά την ταπεινή γνώμη μου, η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία οφείλει μια συγγνώμη από τους Εβραίους και μια επανερμηνεία λειτουργικών κειμένων της που εκ πρώτης όψεως μάλλον δικαιολογημένα μπορεί να κριθούν ως αντισημιτικά. Ο χριστιανικός αντισημιτισμός είναι ο γεννήτορας και του μουσουλμανικού αντισημιτισμού.
Ο σιωνισμός, που αποτελεί την εβραϊκή εκδοχή του σύγχρονου εθνικισμού και η αντίθεση τόσο προς τις ιδεολογικές θέσεις του, όσο και κυρίως προς τις απαράδεκτες και εγκληματικές πρακτικές που ακολουθεί το κράτος του Ισραήλ έναντι των Παλαιστινίων δεν μπορεί να αποτελέσει στο παραμικρό άλλοθι ανοχής του αντισημιτισμού.
Ιδίως οι Χριστιανοί και οι Εκκλησίες, κάθε ομολογίας, οφείλουν να μη λησμονούν ότι κατά σάρκα ο Ιησούς Χριστός είναι Εβραίος, όπως και η Παναγία Μητέρα Του, οι άγιοι Απόστολοι και πλήθος μαρτύρων της πρώτης Εκκλησίας. Ο χριστιανικός αντισημιτισμός θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί ως βλασφημία κατά του Αγίου Πνεύματος και του όλου μυστηρίου της Θείας Οικονομίας της Ενσάρκωσης του Θεού Λόγου....